Skip to main content

Απολυταρχικές πολιτικές στην εποχή του καπιταλισμού-καζίνο

Η κουλτούρα της αγριότητας του νεοφιλελευθερισμού

του Henry Giroux

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εισέλθει σε μια νέα ιστορική εποχή που χαρακτηρίζεται από μια αυξανόμενη από-επένδυση στο κοινωνικό κράτος, στα δημόσια αγαθά και στην αστική ηθική. Ζητήματα πολιτικής, ισχύος, ιδεολογίας, διακυβέρνησης, οικονομίας και πολιτικών αποφάσεων, περνάνε, χωρίς μεταμέλεια,  σε μια φάση συστηματικής από-επένδυσης από ινστιτούτα και πολιτικές που επεκτείνουν την διάλυση αυτών των δημοσίων σφαιρών που παραδοσιακά παρείχαν τις ελάχιστες προϋποθέσεις για κοινωνική δικαιοσύνη, διαφορετική γνώμη και δημοκρατική έκφραση.       

Ο νεοφιλελευθερισμός, ή αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε καπιταλισμό-καζίνο,  έχει γίνει κάτι το φυσιολογικό. Αμετανόητος στην αξίωσή του για οικονομική ισχύ, αυτορρύθμιση, και επιβίωση ως ισχυρότερο σύστημα αξιών, ο νεοφιλελευθερισμός όχι μόνο υποσκάπτει την κουλτούρα που διαμορφώνει πολίτες με κριτική σκέψη και τις δημόσιες σφαίρες που θρέφουν αυτούς τους πολίτες, αλλά διευκολύνει επίσης τις προϋποθέσεις για έναν φουσκωμένο αμυντικό προϋπολογισμό, για το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, την περιβαλλοντική υποβάθμιση, και την ανάδυση της «οικονομίας ως μια ποινικοποιημένη βιομηχανία απατεώνων».  

Είναι σαφές ότι ένας αναδυόμενος αυταρχισμός στοιχειώνει μια πληγωμένη δημοκρατία που τώρα μετασχηματίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις εταιρίες. Το χρήμα κυριαρχεί έναντι της πολιτικής, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών μεγαλώνει, οι αστικές περιοχές μετατρέπονται σε ένοπλα στρατόπεδα, ο μιλιταρισμός διεισδύει σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής και οι ατομικές ελευθερίες τεμαχίζονται. Η φιλοσοφία του ανταγωνισμού του νεοφιλελευθερισμού κυριαρχεί τώρα σε πολιτικές που καθορίζουν δημόσιες σφαίρες, όπως σχολεία, απογυμνώνοντάς τες από κάθε πολιτικό και δημοκρατικό σχεδιασμό και παραδίδοντάς τες στη λογική της αγοράς. Δυστυχώς, δεν είναι η δημοκρατία, αλλά ο αυταρχισμός που παραμένει σε τροχιά ανόδου στις Ηνωμένες Πολιτείες καθώς προχωράμε περισσότερο στον 21ο αιώνα.

Οι Αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2012 υπάρχουν σε μια κρίσιμη στιγμή σε αυτή τη μεταμόρφωση μακριά από την δημοκρατία, μια στιγμή κατά την οποία οι κυρίαρχες πολιτιστικές και πολιτικές σφαίρες και δυνάμεις – συμπεριλαμβανομένης και της ρητορικής που χρησιμοποιείται από τους υποψηφίους των εκλογών – εμφανίζονται κορεσμένες, με πολεμικούς πανηγυρισμούς και κοινωνικό Δαρβινισμό. Ως εκ τούτου, η πιθανότητα μιας ακόμη πιο αυταρχικής και ηθικά δυσλειτουργικής ηγεσίας στον Λευκό Οίκο το 2013, έχει σίγουρα τραβήξει την προσοχή ορισμένων φιλελεύθερων και άλλων προοδευτικών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Αμερικανική πολιτική γενικότερα και οι εκλογές του 2012 ειδικότερα, αποτελούν μια πρόκληση για τους προοδευτικούς, οι φωνές των οποίων κατά τα τελευταία χρόνια αποκλείονται όλο και πιο πολύ, τόσο από τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όσο και από τους διαδρόμους της πολιτικής εξουσίας. Αντίθετα, τα ΜΜΕ έχουν προβάλει την αποκαλυπτική άποψη των φονταμενταλιστών πολεμιστών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, οι οποίοι εμφανίζονται αμετακίνητοι στο να μεταφράζουν θέματα τα οποία στο παρελθόν θεωρούνταν ως μη-θρησκευτικά – όπως ό σεξουαλικός προσανατολισμός, η εκπαίδευση, η ταυτότητα και η συμμετοχή στη δημόσια ζωή – σε μια γλώσσα μιας θρησκευτικής αναβίωσης και μαχητικής σταυροφορίας ενάντια στο κακό.

Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί ο ισχυρισμός του υποψήφιου για την αντιπροεδρία Ρεπουμπλικάνου Paul Ryan, ότι ο αγώνας για το μέλλον είναι μια «μάχη του ατομικισμού έναντι της συλλογικότητας», κάνοντας νεύμα στον Μακαρθισμό και στην ψυχροπολεμική ρητορική της δεκαετίας του 50. Ή ο ισχυρισμός του Rick Santorum ότι «ο πρόεδρος Ομπάμα έχει αγκιστρώσει την Αμερική στο ‘ναρκωτικό της κυβερνητικής εξάρτησης’», προωθώντας την άποψη ότι η κυβέρνηση δεν έχει την ευθύνη να παρέχει δίχτυ ασφαλείας για τους φτωχούς, τα άτομα με αναπηρία, τους ασθενείς και τους ηλικιωμένους. Υπάρχει κάτι περισσότερο εδώ  από μια απλή έκδοση κοινωνικού Δαρβινισμού, με την ακραία βάναυση ηθική του τύπου «ανταμείψτε τους πλούσιους, τιμωρήστε τους φτωχούς, [και] αφήστε τον καθένα να φροντίσει για τον εαυτό του», υπάρχει επίσης μια ευρείας κλίμακας επίθεση στο κοινωνικό συμβόλαιο, στο κράτος πρόνοιας, στην οικονομική ισότητα και σε ότι έχει απομείνει ζωντανό από την ηθική και κοινωνική ευθύνη.

Η υιοθέτηση, από τους Romney-Ryan, της ωδής της Ayn Rand στον ατομικισμό και το προσωπικό συμφέρον, έχει μεγάλη σημασία, γιατί δίνει μια γεύση μιας αδίστακτης μορφής ακραίου καπιταλισμού, στην οποία οι φτωχοί θεωρούνται «επαίτες», αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση και  ξεδιαλέγονται για να τιμωρούνται. Αλλά αυτή η θεοκρατική οικονομική φονταμενταλιστική ιδεολογία κάνει και άλλα πράγματα. Καταστρέφει οποιαδήποτε βιώσιμη έννοια της πολιτικής αρετής, στην οποία, το κοινωνικό συμβόλαιο και το κοινό καλό, παρέχουν τη βάση για την δημιουργία ουσιαστικών κοινωνικών δεσμών και την καλλιέργεια ενός αισθήματος κοινωνικής και αστικής ευθύνης στους πολίτες. Η ιδέα της δημόσιας υπηρεσίας αντιμετωπίζεται με απαξίωση, όπως και το έργο ατόμων, κοινωνικών ομάδων και ιδρυμάτων που ωφελούν σε μεγάλο βαθμό τους πολίτες.

Όπως επισημαίνουν οι George Lakoff και Glenn W. Smith, o καπιταλισμός-καζίνο δημιουργεί μια κουλτούρα σκληρότητας: «οι τρομακτικές του επιπτώσεις στα άτομα – θάνατος, ασθένεια, αρρώστια, ταλαιπωρία, μεγαλύτερη φτώχια και απώλεια ευκαιριών, παραγωγικής ζωής και χρημάτων». Αλλά έχει και άλλες συνέπειες καθώς συνθλίβει οποιαδήποτε βιώσιμη έννοια του κοινού καλού και της δημόσιας ζωής καταστρέφοντας «τους δεσμούς που μας κρατούν ενωμένους».

Στον καπιταλισμό-καζίνο, οι χώροι, τα όργανα και οι αξίες που συνιστούν τη δημόσια σφαίρα, παραδίδονται τώρα σε ισχυρές χρηματοοικονομικές δυνάμεις και αντιμετωπίζονται απλά ως ακόμα μία αγορά προς εμπορευματοποίηση, ιδιωτικοποίηση και παράδοση στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Με επικεφαλείς θρησκευόμενους και καθοδηγούμενους από την αγορά ζηλωτές, η πολιτική γίνεται μια επέκταση του πολέμου. Η απληστία και το προσωπικό συμφέρον πλεονεκτούν έναντι οποιασδήποτε ανησυχίας για την ευημερία του συνόλου. Το λογικό παραγκωνίζεται από συναισθήματα που προέρχονται από μια απολυταρχική βεβαιότητα και μια μιλιταριστική επιθετικότητα και ο σκεπτικισμός και η διαφωνία θεωρούνται έργο του Σατανά.

Αν ο αγώνας για την Ρεπουμπλικανική υποψηφιότητα του 2012 αποτελεί ένδειξη, τότε ο πολιτικός διάλογος στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχει απλώς μετατοπιστεί προς τα δεξιά, αλλά έχει εισάγει ολοκληρωτικές αξίες και ιδανικά στον βασικό κορμό της δημόσιας ζωής. Ο θρησκευτικός φανατισμός, η καταναλωτική κουλτούρα και το κράτος πολέμου συνδυάζονται με τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές δυνάμεις ώστε να ενθαρρύνουν την ιδιωτικοποίηση, τις φορολογικές ελαφρύνσεις των μεγάλων εταιριών, την αυξανόμενη ανισότητα εισοδήματος και πλούτου, και την περαιτέρω συγχώνευση των χρηματοοικονομικών και στρατιωτικών σφαιρών με τρόπους που ελαττώνουν την εξουσία και την ισχύ της δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Τα νεοφιλελεύθερα συμφέροντα στην κατεύθυνση της απελευθέρωσης των αγορών από κοινωνικούς περιορισμούς, τροφοδότησης της ανταγωνιστικότητας, καταστροφής των εκπαιδευτικών συστημάτων, και χαλάρωσης κάθε αισθήματος κοινωνικής ευθύνης, οδηγούν σταδιακά τους πολίτες σε έναν εναγκαλισμό με τον κοινωνικό Δαρβινισμό, την κρατική τρομοκρατία και την νοοτροπία του πολέμου – αν μη τι άλλο καταστρέφοντας τους κοινωνικούς δεσμούς, αποκτηνώνοντας το διαφορετικό, και στρέφοντας τα άτομα ενάντια στις κοινότητες που κατοικούν.   

Τώρα οι πειρασμοί του ολοκληρωτισμού διαποτίζουν τα ΜΜΕ και μεγεθύνουν την κουλτούρα της γλώσσας της λιτότητας ως πολιτικής και οικονομικής ορθοδοξίας. Αυτό που βλέπουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι η εξομάλυνση μιας πολιτικής που εξοντώνει όχι μόνο το κράτος πρόνοιας και την αλήθεια, αλλά και όλους αυτούς που φέρουν τις αμαρτίες του Διαφωτισμού – δηλαδή, αυτούς που αρνούνται μια ζωή απαλλαγμένη από αμφιβολίες. Η λογική και η ελευθερία έχουν γίνει εχθροί και στόχος όχι μόνο για χλευασμό, αλλά και για καταστροφή. Και αυτός είναι ένας πόλεμος του οποίου οι ολοκληρωτικές τάσεις είναι εμφανείς στην επίθεση κατά της επιστήμης, των μεταναστών, των γυναικών, των ηλικιωμένων, των φτωχών, των έγχρωμων και της νεολαίας.   

Αυτό που συχνά περνάει απαρατήρητο, ιδιαίτερα λόγω της επικέντρωσης των ΜΜΕ στην εμπρηστική ρητορική, είναι ότι αυτοί που κυριαρχούν στην πολιτική και την χάραξη πολιτικής, είτε Δημοκρατικοί είτε Ρεπουμπλικάνοι, το πετυχαίνουν κυρίως λόγω του δυσανάλογου ελέγχου που ασκούν στο εισόδημα και στον πλούτο της χώρας. Όλο και περισσότερο, φαίνεται ότι αυτή η πολιτική ελίτ επιλέγει να ενεργεί με τρόπους που διατηρούν την κυριαρχία της μέσω μιας συστημικής αναπαραγωγής μιας άδικης κοινωνικής ιεραρχίας. Με άλλα λόγια, η δύναμη του μεγάλου κεφαλαίου και των εταιριών κυριαρχεί, ενώ η πολιτική μέσω εκλογών είναι στημένη. Η μυστικότητα του εκλογικού θαλάμου γίνεται η απώτερη έκφραση της δημοκρατίας, υποβαθμίζοντας την πολιτική σε μια εξατομικευμένη αγορά – μια χονδροειδής μορφή οικονομικής δράσης.     

Κάθε μορφή πολιτικής που θέλει να επενδύσει σε μια τέτοια τελετουργική φαντασμαγορία, απλά συνεισφέρει στην παρούσα δυσλειτουργική φύση της κοινωνικής μας ιεραρχίας, ενώ παράλληλα ενισχύει μια βαθιά αποτυχία της πολιτικής φαντασίας. Το θέμα δεν πρέπει πλέον να είναι πώς να λειτουργήσουμε μέσα στο ισχύον εκλογικό σύστημα, αλλά πώς να το διαλύσουμε και να δομήσουμε ένα νέο πολιτικό τοπίο ικανό να αξιώσει την ισότητα, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία για όλους του κατοίκους του.

Το κάλεσμα στην ελπίδα που ενέπνεε κάποτε ο Ομπάμα, έχει εκφυλιστεί σε μια συνεχή απόκλιση από την ευθύνη. Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει εργαστεί για να επεκτείνει τις πολιτικές της κυβέρνησης Μπους νομιμοποιώντας μια σειρά ξένων και εγχώριων πολιτικών που τεμάχισαν τις πολιτικές ελευθερίες, επέκτειναν το μόνιμο κράτος πολέμου και ενίσχυσαν την εγχώρια επέκταση του κράτους επιτήρησης και τιμωρίας. Και αν ο Romney και οι ιδεολογικές του ομάδες θεωρούνται τώρα ως η πιο εξτρεμιστική παράταξη του Ρεπουμπλικανικού κόμματος που διεκδικεί την εξουσία, οι υπάρχουσες ολοκληρωτικές και αντιδημοκρατικές τάσεις που είναι σε ισχύ στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι βέβαιο ότι θα ενταθούν επικίνδυνα.   

Ένας κατάλογος από καταδικαστικά στοιχεία αποκαλύπτει το βάθος και το εύρος του πολέμου που διεξάγεται εναντίον του κοινωνικού κράτους, και κυρίως εναντίον των νέων ανθρώπων. Πέραν του ότι αποκαλύπτει την ηθική εξαχρείωση ενός έθνους που αποτυγχάνει να προστατεύσει την νεολαία του, ένας τέτοιος πόλεμος δεν μιλάει για τίποτα λιγότερο από έναν διεστραμμένο θάνατο-επιθυμία, μια ελάχιστα καλυπτόμενη επιθυμία για αυτό-αφανισμό – καθώς η εκούσια καταστροφή μιας ολόκληρης γενιάς όχι μόνο μετατρέπει την Αμερικανική πολιτική σε παθολογία, αλλά σηματοδοτεί με βεβαιότητα την προαναγγελία θανάτου για το μέλλον της Αμερικής. Πόσο ακόμα πρέπει να περιμένει ο Αμερικανικός λαός για να τελειώσει ο εφιάλτης;

Είναι σημαντική η επίγνωση των υλικών και πολιτισμικών στοιχείων που παρήγαγαν αυτές τις βαθειά αντιδημοκρατικές συνθήκες, ωστόσο, απλά δεν είναι αρκετή. Εδώ η συλλογική αντίδραση πρέπει να περιλαμβάνει την άρνηση να ενταχθεί στον υπάρχον πολιτικό διάλογο του συμβιβασμού και του βολέματος – να σκεφτεί πολύ πιο πέρα από τον διάλογο των εύκολων παραχωρήσεων και να διεξάγει αγώνες στα αλληλεπιδρώντα πεδία της δημόσιας βασικής εκπαίδευσης, παιδείας και ισχύος. Η απόρριψη των παραδοσιακών μορφών πολιτικής κινητοποίησης πρέπει να συνοδεύεται από ένα νέο πολιτικό λόγο, τέτοιο που να αποκαλύπτει τις κρυμμένες πρακτικές τις νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας, παράλληλα με την ανάπτυξη καλά σχεδιασμένων μοντέλων για κριτική σκέψη και καινούργιες μορφές πνευματικής και κοινωνικής δέσμευσης.

Ωστόσο, η παρούσα ιστορική στιγμή, φαίνεται ότι αδυνατεί πλήρως να δημιουργήσει ένα μαζικό κοινωνικό κίνημα, ικανό να αντιμετωπίσει την ολοκληρωτική φύση και το κοινωνικό κόστος ενός θρησκευτικού και πολιτικού φονταμενταλισμού, που συγχωνεύεται με έναν ακραίο φονταμενταλισμό της αγοράς. Στην περίπτωση αυτή, ενός φονταμενταλισμού, στον οποίο η ιδέα της ελευθερίας περιορίζεται στις προσωπικές οικονομικές απολαβές και στον ασταμάτητο καταναλωτισμό. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι προοδευτικοί θα πρέπει να επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους για συνεργασία με το κίνημα Occupy και με άλλα κοινωνικά κινήματα, ώστε να αναπτύξουν μια νέα γλώσσα ριζικής μεταρρύθμισης και να δημιουργήσουν νέες δημόσιες σφαίρες που θα καταστήσουν δυνατούς τους τρόπους κριτικής σκέψης και θα δεσμεύσουν εκείνους του οργανισμούς που αποτελούν τα βασικά θεμέλια μιας πραγματικά συμμετοχικής και ριζοσπαστικής δημοκρατίας.

Ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει να λειτουργήσει αναπτύσσοντας δυναμικά εκπαιδευτικά προγράμματα, μέσα μαζικής επικοινωνίας, και κοινότητες που θα προωθούν μια κουλτούρα απελευθέρωσης, δημοσίου διαλόγου και σημαντικών ανταλλαγών, σε μια ευρεία ποικιλία πολιτισμικών και θεσμικών χώρων. Τελικά, θα πρέπει να επικεντρωθεί στον τελικό στόχο της παραγωγής αυτών των διαμορφωτικών πολιτισμικών στοιχείων και δημοσίων σφαιρών που είναι οι προϋποθέσεις για πολιτική δέσμευση και ζωτικής σημασίας για την ενεργοποίηση δημοκρατικών κινημάτων για κοινωνική αλλαγή – κινήματα που θα είναι διατεθειμένα να σκεφθούν πέρα από τα όρια ενός βάρβαρου παγκόσμιου καπιταλισμού.

Η παιδαγωγική, υπό αυτή την έννοια, γίνεται το επίκεντρο κάθε ουσιαστικής αντίληψης της πολιτικής και πρέπει να θεωρηθεί ως ένα κρίσιμο στοιχείο οργανωμένης αντίστασης και συλλογικών αγώνων. Τα βαθιά οπισθοδρομικά στοιχεία του νεοφιλελευθερισμού, αποτελούν τόσο μια παιδαγωγική πρακτική όσο και μια νομιμοποιημένη λειτουργία, για μια βαθιά καταπιεστική κοινωνική ιεραρχία. Οι παιδαγωγικές σχέσεις που κάνουν αφανείς τις σχέσεις ισχύος του καπιταλισμού-καζίνο, πρέπει να αποκαλυφθούν και να αμφισβητηθούν. Υπό αυτές τις συνθήκες, η πολιτική μεταμορφώνει παρά γίνεται ανεκτική και στοχεύει στην κατάργηση ενός καπιταλιστικού συστήματος, που χαρακτηρίζεται από μαζικές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές ανισότητες. Μια πολιτική που αποκαλύπτει την σκληρή πραγματικότητα που επιβάλλεται από τον καπιταλισμό-καζίνο, πρέπει επίσης να εργαστεί στην κατεύθυνση της δημιουργίας μιας κοινωνίας στην οποία τα ζητήματα δικαιοσύνης, ισότητας και ελευθερίας, νοούνται ως ζωτικής σημασίας θεμέλια μιας ουσιαστικής δημοκρατίας.   

Οι προοδευτικοί, αντί να επενδύσουν στην εκλογική πολιτική, θα ήταν πιο χρήσιμο να διαμορφώσουν συνθήκες οι οποίες κάνουν δυνατή μια πραγματική δημοκρατία.  Όπως πρότεινε η Angela Davis, αυτό σημαίνει συμμετοχή «στις δύσκολες διαδικασίες δημιουργίας συμμαχιών, με την διαπραγμάτευση της αποδοχής, βάσει της οποίας, κοινότητες και ζητήματα αναπόφευκτα πασχίζουν [και καταλήγουν] μαζί σε μια ενότητα που δεν είναι απλοϊκή και καταπιεστική, αλλά σύνθετη και απελευθερωτική, αναγνωρίζοντας - με τα λόγια της June Jordan – ότι ‘εμείς είμαστε αυτοί που περιμέναμε να έρθουν.’». Η ανάπτυξη ενός κοινωνικού κινήματος ευρείας βάσης, σημαίνει, εξεύρεση κοινού εδάφους πάνω στο οποίο, η αναμέτρηση με διαφορετικές μορφές καταπίεσης, εκμετάλλευσης και αποκλεισμού, μπορεί να γίνει μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας για την δημιουργία μιας ριζοσπαστικής δημοκρατίας.

Εν μέρει, αυτό σημαίνει ανάκτηση ενός λόγου δεοντολογίας και ηθικής, επεξεργασία ενός νέου μοντέλου δημοκρατικής πολιτικής και ανάπτυξη νέων αναλυτικών εννοιών για την κατανόηση και αφομοίωση της έννοιας του κοινωνικού. Ένας δρόμος για την ανάπτυξη μιας κριτικής και μεταμορφωτικής πολιτικής, θα μπορούσε να πάρει ερέθισμα από τους νέους διαδηλωτές σε όλο τον κόσμο, και να αναπτύξει νέους τρόπους, για να αναμετρηθεί με τις κορπορατικές αξίες που διαμορφώνουν την Αμερικανική και, όλο και πιο πολύ, την παγκόσμια πολιτική. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό, να παρέχει εναλλακτικές αξίες που θα αναμετρηθούν με τις ιδεολογίες της αγοράς που ταυτίζουν την ελευθερία με τον ριζοσπαστικό ατομικισμό, το προσωπικό συμφέρον, τον υπέρμετρο ανταγωνισμό, την ιδιωτικοποίηση και την απορρύθμιση, ενώ υπονομεύουν τους δημοκρατικούς και κοινωνικούς δεσμούς, το κοινό καλό και το κράτος πρόνοιας.

Τέτοιες δράσεις μπορούν να κατευθυνθούν με την επιστράτευση νέων ανθρώπων, δασκάλων, ακτιβιστών, θρησκευτικών ηγετών και άλλων πολιτών, ώστε να γίνουν οι διανοούμενοι, που θα είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν τα προσόντα και τις γνώσεις τους, ώστε να ξεσκεπάσουν τον τρόπο που λειτουργεί η ισχύς, και να καταπιαστούν με σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Φυσικά, το Αμερικανικό κοινό πρέπει να κάνει περισσότερα πράγματα από το να μιλάει. Θα πρέπει, επίσης, να φέρει σε επαφή τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές, τους εργαζόμενους και όσους άλλους ενδιαφέρονται για πραγματική δημοκρατία, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα κοινωνικό κίνημα – ένα καλά οργανωμένο κίνημα, ικανό να αλλάξει τις σχέσεις ισχύος και τις τεράστιες οικονομικές ανισότητες, που δημιούργησαν τις συνθήκες για συμβολική και συστημική βία στην Αμερικανική κοινωνία.  

Η αντιμετώπιση αυτών των προκλήσεων, δείχνει, ότι οι προοδευτικοί πρέπει σταθερά να αναλάβουν τον ρόλο των εκπαιδευτικών ακτιβιστών. Μια επιλογή θα ήταν, να δημιουργήσουν μικρο-σφαίρες δημόσιας εκπαίδευσης που θα εξελιχθούν σε τρόπους κρίσιμης σημασίας εκμάθησης και σε πολιτικούς οργανισμούς και ως εκ τούτου, να δώσουν τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους και άλλους, να μάθουν πώς να κυβερνούν παρά πώς να τους κυβερνάνε. Αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μέσω ενός δικτύου ελεύθερων εκπαιδευτικών χώρων, ανεπτυγμένων ανάμεσα σε διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες και δημόσια σχολεία, καθώς και σε κοσμικές και θρησκευτικές οργανώσεις που συνδέονται με ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αυτοί οι νέοι εκπαιδευτικοί χώροι, επικεντρωμένοι στην καλλιέργεια διαλόγου και δράσης στον χώρο του δημοσίου συμφέροντος, μπορούν να στραφούν σε παλαιότερα μοντέλα, σε ιδρύματα που αναπτύχθηκαν από τους σοσιαλιστές, τα εργατικά συνδικάτα και τους ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων, στις αρχές του 20ου αιώνα και αργότερα, στις δεκαετίες του 50 και του 60.

Τέτοιες σχολές αντιπροσώπευαν αντιπολιτευτικές δημόσιες σφαίρες μέσω των οποίων λειτούργησαν δημοκρατικές δημόσιες σφαίρες με την καλύτερη εκπαιδευτική έννοια, και κυμαίνονταν μεταξύ των πρώτων δικτύων των Κυριακάτικων ριζοσπαστικών σχολών, και του μετέπειτα Εργατικού Κολεγίου του Brookwood και την Λαϊκή Σχολή Highlander στο Tennessee. O Stanley Aronowitz, σωστά επιμένει, ότι το παρόν «σύστημα επιβιώνει λόγω έλλειψης ριζοσπαστικής φαντασίας, απουσίας μιας βιώσιμης πολιτικής αντιπολίτευσης με ρίζες στον γενικό πληθυσμό, και την συμμόρφωση των διανοουμένων, οι οποίοι, σε μεγάλο βαθμό, έχουν υποταχθεί από τον ασφαλή αγκυροβολισμό τους στην ακαδημία, τις λιγότερο ασφαλείς θέσεις εργασίας στο ιδιωτικό τομέα και τα κεντρώα και κεντροαριστερά μέσα ενημέρωσης.»      

Σε μια εποχή όπου η κριτική σκέψη έχει ισοπεδωθεί, καθίσταται επιτακτική ανάγκη να αναπτυχθεί ένας διάλογος κριτικής και δυνατότητας – ένας διάλογος που αναγνωρίζει ότι χωρίς ενημερωμένους πολίτες, συλλογικό αγώνα και δυναμικά κοινωνικά κινήματα, η ελπίδα για ένα βιώσιμο δημοκρατικό μέλλον θα ξεφύγει από την σφαίρα του εφικτού.

Δημοσιεύτηκε στο Counterpunch στις 27 Αυγ. 2012






Comments

Popular posts from this blog

Netanyahu's Corruption Case & How Endless War Keeps Him in Power

Democracy Now!   As the official death toll in Gaza tops 45,000 and Israel's wars throughout the Middle East continue, Prime Minister Benjamin Netanyahu is in court for a long-awaited corruption trial, making him the country's first sitting leader to face criminal charges. He is charged with fraud, breach of trust and accepting bribes in three separate cases.    For more on this extraordinary case, Democracy Now! spoke with acclaimed filmmaker Alex Gibney, whose latest documentary The Bibi Files features leaked behind-the-scenes footage of police interrogations of Netanyahu, his wife and those accused of bribing him. The film has been banned in Israel, and Netanyahu even tried unsuccessfully to stop it from screening at the Toronto International Film Festival, but Gibney says it is being widely shared inside Israel through unofficial channels.    " Strictly speaking, this is a film about corruption, " Gibney tells Democracy Now! " It starts with petty corrupt...

Jabalia, Khan Yunis, Rafah: The spots of Zionist barbarism and genocide in Gaza will become the graveyard of US imperialism

by system failure   It is certainly not the first genocide in human history, but it is the first one transmitted in real time. For over a year now, we witnessed the horror in Gaza, a place that has been turned into a real hell on earth by the fascist Israeli state and the Zionist barbarism.   It didn't start in October 7, 2023, as the Western and the Zionist propaganda wants you to believe. Before that, we had decades of  colonization, torture, brutal suppression, de-humanization, resulting in a slow-motion genocide in process by the Israeli state against Palestinians.  The events of October 7, only gave the pretext to the Israeli regime accelerate the genocidal process and literally flatten Gaza, killing thousands of civilians at an unprecedented rate.     The corporate media of the West covered outrageously the events since October 7, resulting in a despicable effort - even now - to whitewash Israel for its crimes. There are no words to describe the ...

Rebranded Al-Qaeda takes over Syria in big win for US, Israel, & Turkey

Geopolitical Economy Report   The Syrian government was overthrown, and Salafi-jihadist rebels led by a rebranded version of Al-Qaeda called Hay'at Tahrir al-Sham (HTS) took power in Damascus. US President Biden and Israeli Prime Minister Netanyahu boasted of helping topple Bashar al-Assad. NATO member Turkey played a key role as well. Ben Norton explains how the West dealt a major blow to the Axis of Resistance and Iran.  

It is Russia that surprised the imperialist West in Syria, not the other way round

by system failure   The rapid fall of Bashar al-Assad in Syria surprised most of the people who follow closely the Syrian crisis from its beginning. At a time where there was not a single sign that the Salafi Jihadists could revive and take over Damascus, a rebranded Al-Qaeda finally did it, just in a few days, almost without any resistance by the Syrian Army and its allies.  The Western corporate media celebrated the fall of Assad, yet an atmosphere of perplexity and uncertainty shortly replaced the celebrating climate, mostly due to the fact that the new authority in Syria was the one that had been previously classified by the imperialist West as Islamic terrorism.   The major Western outlets immediately lunched a massive operation to whitewash Abu Mohammad al-Julani, in an effort to transform the new leader of Syria, from a radical Islamic terrorist, to a kind of moderate and even secular figure, who respects all religions and ethnic groups. The whole effort would be r...

Gaddafi Predicted Syria’s Destruction Exactly!

The Jimmy Dore Show  

Privatizing Syria: US Plans to Sell Off a Nation’s Wealth After Assad

by Kit Klarenberg    Part 2 - ‘Reconstruction Project’   Syria’s economic independence and strength under Assad’s rule and the benefits reaped by average citizens, as a result, were never acknowledged in the mainstream before or during the decade-long proxy war. Yet, countless reports from major international institutions underline this reality – which has now been brutally vanquished, never to return. For example, an April 2015 World Health Organization document noted how Damascus “had one of the best-developed healthcare systems in the Arab world.” Per a 2018 U.N. investigation, “universal, free healthcare” was extended to all Syrian citizens, who “enjoyed some of the highest levels of care in the region.” Education was likewise free, and before the conflict, “an estimated 97% of primary school-aged Syrian children were attending class, and Syria’s literacy rates were thought to be at over 90% for both men and women.” By 2016, millions were out of school . A U.N. Human ...

With Trump’s Re-Election, a Venezuela Invasion Could Be On the Cards

The re-election of Donald Trump to the presidency of the United States has many in Venezuela extremely concerned. From assassinations, terror campaigns, sanctions and coups, the first Trump administration tried everything short of a full-scale invasion of the country. With a cabinet full of hawks, MintPress assesses the potential for a future U.S. intervention in Venezuela.   Part 4 - Sanctions, Piracy, and Kidnapping The most far-reaching U.S. action against Venezuela, however, has been the punishing sanctions regime. The economic blockade of the country – which includes intimidating foreign nations and businesses into ceasing trading with Venezuela – devastated the country, leading to huge shortages of goods. Although some sanctions have been in place since 2004, they were drastically expanded under the Trump administration. Alfred de Zayas, an (American) United Nations Special Rapporteur who visited the country in 2018, likened the blockade to a “Medieval Siege” and estimated th...

The BBC’s Civil War Over Gaza

Drop Site News is publishing a landmark investigation about the BBC’s coverage of Israel’s unrelenting assault on Gaza by British journalist Owen Jones. His report is based on interviews with 13 journalists and other BBC staffers who offer remarkable insights into how senior figures within the BBC’s news operation skewed stories in favor of Israel’s narratives and repeatedly dismissed objections registered by scores of staffers who, throughout the past 14 months, demanded that the network uphold its commitment to impartiality and fairness.    by Owen Jones   Part 2 - “This is about editorial standards”   In November 2023, BBC senior management attended a morning meeting with at least 100 staffers to discuss coverage of Gaza. It soon descended into a fiery debate. “We’ve got to all remember that this all started on 7 October,” Deborah Turness, the CEO of the news division, called out, in an attempt to assert control of the meeting, two attendees told me. Liliane Lando...

How the US Media Helped the Biden Administration Distance Itself From the Horrors of Gaza

White House–curated stories of performative outrage and feigned helplessness provided cover for an administration arming death on an industrial scale.  by Adam Johnson and Othman Ali Part 4 - Fuming/Deeply Concerned Biden   A key companion to Helpless Biden is Fuming/Deeply Concerned Biden. This is any report, analysis, or opinion that paints Biden as secretly upset, outraged, having stern words for Netanyahu, or privately sad or anguished about civilian casualties.     NBC News, 11/15/23, “The gap between the Biden administration and the Netanyahu government over Gaza’s future is widening”     CNN, 12/14/23, “Unprecedented tensions between White House and Netanyahu as Biden feels political price for standing with Israel”     Axios , 1/14/24, “Biden ‘running out’ of patience with Bibi as Gaza war hits 100 days”     The Washington Post , 2/11/24, “Biden moving closer than ever to a breach with Netanyahu over war in Gaz...

The BBC’s Civil War Over Gaza

Drop Site News is publishing a landmark investigation about the BBC’s coverage of Israel’s unrelenting assault on Gaza by British journalist Owen Jones. His report is based on interviews with 13 journalists and other BBC staffers who offer remarkable insights into how senior figures within the BBC’s news operation skewed stories in favor of Israel’s narratives and repeatedly dismissed objections registered by scores of staffers who, throughout the past 14 months, demanded that the network uphold its commitment to impartiality and fairness.    by Owen Jones   Part 1   The BBC is facing an internal revolt over its reporting on Israel’s war on Gaza. Their primary battlefield has become the online news operation. Drop Site News spoke to 13 current and former staffers who mapped out the extensive bias in the BBC’s coverage and how their demands for change have been largely met with silence from management. At times, these journalists point out, the coverage has been more...