του
Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μέρος
3ο - Τραμπ – Απότομη Προσγείωση
Πριν
εκλεγεί, ο κ. Τραμπ εμφανίστηκε από τους
οπαδούς του, και στην Αμερική και
παγκοσμίως, ως φίλος της Ρωσίας,
απομονωτιστής, αντίπαλος των πολέμων,
επιφυλακτικός αν όχι απορριπτικός για
το ΝΑΤΟ και διάφορα άλλα.
Ήδη, μόνο
στο πρώτο εξάμηνο της θητείας του, το
ενδεχόμενο πυρηνικής σύγκρουσης με τη
Ρωσία ή/και την Κίνα έγινε ορατό τρεις
φορές! Πριν από την τωρινή κρίση με την
Κορέα, είχαμε τον Απρίλιο, τον αμερικανικό
βομβαρδισμό της Συρίας, όπου σταθμεύουν
ρωσικές δυνάμεις, τις απειλές Τίλερσον
προς τη Μόσχα – “με μας ή με τον ‘Ασαντ”
και την υπενθύμιση από τη Ρωσία της
ετοιμότητας των πυρηνικών στρατηγικών
δυνάμεών της, όπως και το προηγούμενο
επεισόδιο Απριλίου κατά της Βορείου
Κορέας.
Καθόλου
άσχημα για έξη μήνες. Πόσο μάλλον αν
προσθέσουμε την έναρξη προετοιμασίας
πολέμου κατά του Ιράν (δήλωση του Προέδρου
Τραμπ ότι δεν εκπληρώνει τη συμφωνία
για τα πυρηνικά), την απειλή Τραμπ για
στρατιωτική επέμβαση στη Βενεζουέλα,
τη δοκιμή νέων αποσταθεροποιητικών
όπλων από τις ΗΠΑ, συμβατικών και
ατομικών, ικανών να πλήξουν τα καταφύγια
ηγετών εχθρικών χωρών, την στρατιωτική
περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ, τις
απειλές του Υπουργού ‘Αμυνας της
κυβέρνησης Τραμπ ότι θα εξοπλίσει με
βαριά, καθαρά επιθετικά όπλα την Ουκρανία,
την επικράτηση των νεοσυντηρητικών επί
των απόψεων της ηγεσίας των αμερικανικών
ενόπλων δυνάμεων με αποτέλεσμα την
κατάληψη της Μοσούλης με ισοπέδωση.
Μπορεί
κανείς να πιστεύει ότι θέλει για τον
Τραμπ. Δεν είναι αντικείμενο του παρόντος
άρθρου να αναλύσει τις απίθανες ανοησίες
που ελέχθησαν – και λέγονται ακόμα –
για το τι είναι αυτός ο άνθρωπος, η εκλογή
του οποίου συνιστά πιθανώς μια από τις
μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες
συνωμοσίες και απάτες της παγκόσμιας
ιστορίας. Η διαφορά των έξυπνων ανθρώπων
από τους άλλους δεν είναι ότι δεν κάνουν
λάθη, ενίοτε και πολύ σοβαρά λάθη. ‘Ολοι
κάνουν λάθη. Τα λάθη είναι όχι μόνο
αναπόφευκτα, αλλά και «επιθυμητά» κατά
κάποιο τρόπο, γιατί είναι μια εκπαιδευτική
διαδικασία. «Ο μεγαλύτερος δάσκαλός
μου ήταν τα λάθη μου», είπε ο Μεγάλος
Πέτρος. Η διαφορά των έξυπνων ανθρώπων
από τους … άλλους, έγκειται στην ικανότητά
τους να αντιληφθούν γρήγορα, να διορθώσουν,
όσο είναι δυνατό, και να διδαχθούν από
τα λάθη τους.
Αυτό που
γίνεται μπροστά στα μάτια μας, στην
πράξη και αυτό είναι που μετράει, είναι
ότι, επί των ημερών του κ. Τραμπ, αναβιώνει
η γνωστή και δημοσιευμένη από δεκαετιών
στρατηγική του «Κόμματος του Πολέμου»
και των Νεοσυντηρητικών, που περιλαμβάνει
την καταστροφή σχεδόν όλων των καθεστώτων
της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας
Κορέας και που δεν είναι παρά μια άσκηση
περικύκλωσης και εξουδετέρωσης, τελικά,
με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, της Ρωσίας,
της Κίνας, αλλά και της Ευρώπης ακόμα,
ως δυνατότητας. ‘Ενας πολιτικός που
συνδέεται στενά με το «όραμα» των
Νεοσυντηρητικών, ο κ. Νετανιάχου, το
είπε καθαρά στην πρώτη δήλωσή του μετά
τον βομβαρδισμό της Συρίας τον Απρίλιο.
Αφού συνεχάρη τους Αμερικανούς, πρόσθεσε
ότι ελπίζει η Τεχεράνη, η Βόρειος Κορέα
και «άλλοι» να «πάρουν το μήνυμα».
Ακόμα
μεγαλύτερη σημασία από το τι πιστεύει
ή δεν πιστεύει ο Τραμπ, αν και ποιοι τον
«χειραγωγούν», αν θέλει ή πιέζεται να
κάνει ότι θέλει, είναι αυτό που κάνει η
κυβέρνησή του. Και η κυβέρνησή του πάει
full steam για παγκόσμια σύρραξή, ή τουλάχιστον
απειλεί με μια τέτοια σύρραξη, αν
βασιστούμε για να την κρίνουμε στα
γεγονότα, στο τι συμβαίνει και όχι στο
τι νομίζουμε, τι μας λένε, τι θέλουμε ή
τι έχουμε συμφέρον να πιστεύουμε ότι
συμβαίνει.
Το ζήτημα
του πολέμου και του ιμπεριαλισμού δεν
είναι άλλωστε θέμα προσωπικού γούστου
του α’ ή β’ ηγέτη. Οι προσωπικότητες
έχουν πράγματι τεράστια σημασία και
μπορεί όντως να κάνουν τη διαφορά σε
κρίσιμα σημεία της ιστορικής εξέλιξης.
‘Οσο όμως η βαθειά, ολόπλευρη κρίση του
παγκόσμιου συστήματος είναι μαζί μας
και όσο γίνεται οξύτερη, χωρίς μάλιστα
πολιτικές δυνάμεις, κοινωνίες, ηγεσίες,
διανοούμενοι να θέτουν συνειδητά το
καθήκον δημιουργίας αξιόπιστων
εναλλακτικών λύσεων, το ενδεχόμενο μιας
παγκόσμιας καταστροφής θα παραμένει
επίσης πάρα πολύ μαζί μας.
Το άρθρο
των Global Times της 10ης Αυγούστου έχει
ενδιαφέρον και γιατί εντοπίζει και
αναλύει έναν μηχανισμό με τον οποίο
μπορεί οι ΗΠΑ και η Βόρειος Κορέα να
εμπλακούν από κακούς υπολογισμούς σε
ένα παιχνίδι που υπερβαίνει τις ικανότητές
τους, οδηγούμενες χωρίς πρόθεση για
κάτι τέτοιο στον πόλεμο.
Αυτό που
δεν εξετάζει το άρθρο είναι η πιθανότητα
να υπάρχει «κρυμμένος Αλκιβιάδης» στο
σύστημα (με την έννοια μιας αποφασιστικής
μειοψηφίας, όπως αυτή που κέρδισε τελικά
την πλειοψηφία στη Συνέλευση των Αθηναίων
υπέρ της σικελικής εκστρατείας, όπως
τη διαιώνισε ο Θουκυδίδης), ο οποίος να
χρειάζεται τελικά να γίνει κάπου ένας
πυρηνικός πόλεμος, γιατί μόνο τρομάζοντας
την ανθρωπότητα θα μπορούσε να πετύχει
τους στόχους του. Εκεί οδηγεί στην
ακρότητά της η ίδια η λογική της
στρατηγικής του Χάους. Ο απόλυτος τρόμος
θα ήταν ίσως και ένας τρόπος να αποδεχθούν
οι άνθρωποι την ιδέα ενός παγκόσμιου
Δικτάτορα, έστω και με τίμημα την
προσωρινή τους επιβίωση ως Δούλων.
Ήδη
άλλωστε, είναι απολύτως σαφές ότι το
πρόγραμμα στρατιωτικής ανατροπής των
καθεστώτων του Ιράν και της Βόρειας
Κορέας, που εξ αρχής περιλαμβανόταν
στην στρατηγική του Κόμματος του Πολέμου
και των Νεοσυντηρητικών, δεν μπορεί να
πραγματοποιηθεί με συμβατικά στρατιωτικά
μέσα. Οδηγεί αναπόφευκτα σε χρήση
πυρηνικών όπλων.
Ακόμα
κι αν δεν χρησιμοποιηθούν πυρηνικά
σύντομα στην Κορέα, μια παράπλευρη αλλά
πολύ σημαντική παρενέργεια της τωρινής
κρίσης είναι ότι η παγκόσμια κοινή γνώμη
εξοικειώνεται με την ιδέα χρήσης των
πυρηνικών όπλων, ένα ταμπού της εποχής
μετά το 1945. ‘Όταν εκφέρονται τερατώδεις
απειλές εναντίον μιας χώρας και κανείς
σχεδόν διεθνώς δεν αντιδρά, αυτό τις
νομιμοποιεί.
Πηγή:
Comments
Post a Comment